7 juni: Zware dag

Vannacht is het wat onrustige geweest, geen regen maar wel veel wind. Ons tentje schudde z'n best. Gelukkig zijn we niet weg gewaaid, want hij stond ivm de harde grond maar met een paar haringen vast. Toen we rond half zeven uit ons tentje kropen was de temperatuur aangenaam, wind stil en de lucht dreigend donker. Langs onze tent lag een parasol die vanaf de receptie (50 meter verder) naar ons toe was gewaaid. Snel de tent ingepakt nu het nog droog was. Net klaar en het begon te regenen. Snel al onze spullen voor het ontbijt verhuist naar een stacaravan met luifel zodat we toch droog konden ontbijten.

Bij vertrek was het droog, maar nog steeds een dreigende lucht. Na 10 km halen we een man in die vanuit Nederland via Santiago naar Marokko aan het fietsen is, en ook weer terug, 10.000 km. Hij heeft een halfjaar vrij genomen. Och ik fiets graag, zegt hij, vandaar. Het is inmiddels gaan regenen, het ziet er grijs uit, lijkt wel of we de hele dag regen gaan krijgen. Na 10 minuten is het echter weer droog.

In Chatellerault stoppen we voor koffie, het is half tien en als ik binnen en ga afrekenen zie ik het volgende, half tien he. Links voor aan de bar staat iemand een gok formuliertje in te vullen (zie je heel veel hier), rechts aan het tafeltje twee oude dames aan de koffie, aan de bar is een man zijn wijntje aan het afrekenen, aan het eind van de bar zitten 4 mannen ( jaar of 70) allemaal aan een glas wijn met de fles erbij, ze praten alsof ze al een paar flessen op hebben, rechts achter een stelletje aan de wijn, en links achter zit een man met een halve liter bier voor zijn neus de krant te lezen. Ik kom twee cafe creme afrekenen, iets doen we niet goed. Als ik buiten kom staat Jose met een vrouw te praten, tenminste zij praat en Jose knikt. Ze wil ons de weg naar de St jacobs kerk wijzen, ze ziet dat we onderweg zijn naar Santiago. Ze fiets ons voor. Als we bij de kerk aankomen is die nog op slot, maar volgens de vrouw kunnen we tegenover aanbellen voor de sleutel, maar helaas niemand doet open. Als we weg willen gaan komt een man aangelopen, die heeft de sleutel en ook een stempel. In de kerk stoken we nog een kaarsje aan, als we buiten komen staat de man uit het raam te wenken. Of we nog wat in zijn gastenboek willen schrijven, ik ga er even heen, hij verteld van alles maar zou niet weten wat. Na een hartelijk afscheid gaan we weer verder, het is al weer half elf. Inmiddels schijnt de zon weer en we trappen lekker door de heuveltjes.

Rond twaalf uur zijn we in Poitiers, de route gaat niet door het centrum, wij gaan daar wel naar toe, maar moeten wel eerst een klimmetje nemen voor we daar zijn. Op het terras een cola en een broodje. We willen nog even langs de kathedraal, in de GPS opgezocht en rijden maar. Maar we krijgen wel heel stijle weggetjes, voor de eerste keer tijdens deze reis moet ik voor naar het kleinste blad, het voelt als een nederlaag want ik had willen wachten tot Spanje. De kathedraal hebben we niet gevonden, wel een beeld van Notre Dame op het hoogste punt in Poitiers met een mooi uitzicht over de stad. Als we uit de stad fietsen komen we langs LeClere en we hebben nog een paar dingen nodig. Ik naar binnen. Het is zo'n Hypermarket waar ze aaaaalles verkopen, ik verdwaal er zowat. Na een half uur sta ik met mijn 5 artikeltjes weer buiten, wat een klote winkel. En nu weer verder het is 2 uur en we moeten nog 45 km. Maar het is warm, we beginnen te puffen en het gaat maar op en neer door de velden, we stoppen nog een paar keer.

Om 5 uur zijn we in Chateau-Garnier bij de camping, tenminste wat ze een camping noemen. Het is aan een meertje, maar geen beheer en ook geen andere gasten. Er is wel toilet en douche, maar niet al te fris. We twijfelen, willen niet meer fietsen maar dit is het ook niet, dus het stadje maar in want daar is een hotel. Maar helaas, we bellen aan en ze doen wel open maar we kunnen er niet slapen. Ze gaan wel bellen, 6 km verder is een camping. Ze bellen even, de vrouw spreekt Nederlands en legt uit, bij de kerk in Usson du Poitou staan bordjes naar de camping. De 6 km zijn er 8 en we zijn al moe. Er is wel een bar dus stoppen we voor een pilsje. Dan volgen we de bordjes, zijn we er nog niet. Na 4 km komen we aan op een camping, echt aan het eind van de wereld. Om zes uur en na 122 km zetten we onze fietsen in de parkeerstand. Hoe ze hier hun brood verdienen? De eigenaars, Eindhovenaar getrouwd met een Belgische, hebben ook nog kinderen. De oudste is 16, nou die raken hier echt niet aan de drugs, of net wel. Het ziet er wel mooi verbouwd uit. Morgen maar zien hoe we hier uit komen, nu zijn we te moe om ons daar druk over te maken.