13 juni: De eerste bergen

Vandaag onze 16e fietsdag. En alhoewel we al vele klimmetjes hebben gefietst, beginnen we vandaag aan de echte bergen. Van St Jean Pied de Port gaan we naar Pamplona in Spanje. We starten op een hoogte van 167 meter en gaan naar 1057, dan afdalen, nog enkele keren een paar honderd meter stijgen en zo naar Pamplona.

Gisteren na het eten nog een stukje van Brazilië - Kroatië gekeken bij onze Franse buurman met camper en aanhanger. Ik had bij hem batterijen aan de oplader liggen. In de camper het gebruikelijke, in aanhanger fiets, fietsaanhanger, visspullen etc. De man was alleen en sprak niet een woord Engels. Dus communiceren ging niet makkelijk met onze beperkte Franse kennis. Hij rijd met zijn camper rond en gaat dan met fiets en aanhanger een paar dagen fietsen terwijl zijn camper op een camping staat. Toen we bij onze tent kwamen wenkte hij, de batterijen waren vol. Hij zat in zijn camper voetbal te kijken en vroeg of ik een pilsje wilde, nou vooruit dan. En mevrouw? Die lag al in de tent. Het was geweldig deze man voetbal te zien kijken. Bij iedere actie ging het van oelala, sss, ooh, eeh of ai. Zou hem graag eens aan de gang zien tijdens een wedstrijd van Frankrijk. Volgens hem wordt de finale Brazilië - Frankrijk. Als ik mijn pilsje op heb wil hij me er nog een geven, nee dank, morgen om zes uur op en de berg over, oelala Brazilië mist een kans. Als ik in onze tent wil kruipen vraagt hij nog of hij niet te veel herrie maakt, nee hoor. Op mijn luchtbedje hoor ik hem nog meeleven met de wedstrijd, prachtig. Met een glimlach op mijn mond vallen de luiken dicht.

Om half acht zitten we op de fiets. Als we door het stadje fietsen zien we meerdere wandelaars die aan hun tocht beginnen, met rugzak moeten zij ook de berg over. Dan liever met de fiets. Het eerste stuk gaat op en neer. Met een paar flinke afdalingen. Dacht dat we vandaag gingen klimmen? He he, na een km of 4 gaat het alleen nog omhoog, niet zo stijl, een goed lopende klim. We rijden ieder ons eigen tempo en bij de eerste de beste koffie, pauze. In Valcarlos is een cafeetje open. Heb net koffie besteld als Jose aankomt, ze voelt de spiertjes van gisteren nog, maar het gaat goed. Nog een paar kilometer zeg ik en dan zijn de pijntjes ook over. Na de koffie verder omhoog, na 5 km zou ik weer op haar wachten. Als ze aankomt wil ze wel door, het gaat goed, nog 4 km door dan zijn we aan de 20. Daar even wat gedronken. En verder. Ik word nog ingehaald door een aantal wielrenners, zo te zien allemaal pensionadas. De klim gaat goed maar ik zweet als een otter. Ik heb een petje op, de zweet druppels vallen van de klep. Werkt goed zo'n pet, geen last van de zon en geen zweet wat in je ogen loopt. Last van de zon valt ook wel mee, het is half bewolkt en er is veel schaduw van de bomen. Na nog eens 6 km zie ik het kruisbeeld van de top, ik stop en wacht op Jose. Samen fietsen we het laatste stuk. Boven drie hoeraatjes voor onszelf. Al met al viel het mee. Even later komt een vrouw van een jaar of 35 ook boven. Alleen op weg vanuit Duitsland. We zijn in Spanje dus helmen verplicht, als we met de afdaling beginnen zetten we ze voor de eerste keer op. Na een paar km dalen koffie in Roncevalles en een stempel gehaald in het klooster. En verder dalen en dalen en genieten van het uitzicht, dat lukt niet tijdens het klimmen. We dalen verder richting Pamplona, om half vier zatten we na 76 km aan ons einde dag pilsje.

Nu nog een hotel, we kiezen er zo maar een uit het boekje, blijkt maar een paar straten verder. Is een Hostal in hartje stad. Ik bel aan, de deur word geopend, het zijn aan aantal kamers op de 1e verdieping die worden verhuurd en ze zien er prima uit. Kosten 35 euro, ook zowat voor niks. Vraag waar we de fietsen kunnen stallen, hier zegt hij, in de gang. En hoe komen die boven? Gewoon met de lift. Ik weer naar beneden om Jose en de fietsen op te halen. Naar de lift, maar helaas, daar past een fiets niet in. Dus fiets op zijn achterwiel overeind en zo de lift in en omhoog. Na de douche en een dutje de stad in met onze oranje shirtjes aan. Een paar Spanjaarden roepen Espanje, een paar stekken hun duim omlaag, we lachen en gaan op een terras zitten. Een paar keer word er hup Hollland geroepen. Een paar Nederlanders spreken ons aan waar we voetbal kunnen kijken, ja dat moeten wij ook nog uitvinden. We zijn in Baskenland en het Spaans nationaal elftal leeft hier niet zo. We zitten nu in een Tapas bar en de wedstrijd begint.